Zbadaj dostępność

Ustawa z dnia 19 lipca 2019 r. o zapewnianiu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami wprowadziła obowiązek dla każdego organu władzy publicznej, w tym organu administracji rządowej i samorządowej, organu kontroli państwowej i ochrony prawa oraz sądy i trybunały, wyznaczenia co najmniej jednej osoby pełniącej funkcję koordynatora do spraw dostępności. Do zadań koordynatora należy w szczególności:

1. wsparcie osób ze szczególnymi potrzebami w dostępie do usług świadczonych przez podmiot,
2. przygotowanie i koordynacja wdrożenia planu działania na rzecz poprawy zapewniania dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami przez podmiot, zgodnie z wymaganiami ustawy,
3. monitorowanie działalności podmiotu, w zakresie zapewniania dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami.

Koordynator ds. dostępności może również zostać powołany w organizacjach pozapaństwowych, posiadając analogiczny zakres działalności.

Są to wszelkie działania podejmowane przez organizacje w celu zapewniania dostępności przestrzeni cyfrowej, architektonicznej, informacyjno-komunikacyjnej dla osób z indywidualnymi potrzebami i niepełnosprawnościami. Do takich działań można zaliczyć: np. regularne przeprowadzanie audytów produktów i usług cyfrowych, architektonicznych lub dostosowywanie materiałów (umów, regulaminów, formularzy) dla osób z niepełnosprawnościami.

Osoby zatrudnione w ramach organizacji lub z nimi współpracujące, które przeszły szkolenia z zakresu dostępności, tj.:

• szkolenia z dostępności cyfrowej (tworzenie dostępnych cyfrowo treści w mediach społecznościowych,
• dostępność cyfrowa treści graficznych i multimediów,
• tworzenie dostępnych cyfrowo dokumentów itp.),
• czy z zakresu projektowania rozwiązań architektonicznych na potrzeby osób z niepełnosprawnością.

Osoby posiadające niezbędne doświadczenie praktyczne oraz wiedzę w zakresie prawnych uregulowań z zakresu dostępności oraz standardu WCAG.

Polityka dostępności jest dokumentem zawierającym wytyczne do realizacji zadań danego podmiotu, zgodnie z przepisami prawa odnoszącymi się do osób ze szczególnymi potrzebami.

Testowanie dostępności to sprawdzanie i weryfikowanie, na ile możliwe jest używanie danej strony bądź aplikacji przez wszystkich, w tym osoby z niepełnosprawnościami. Jedną z możliwości testu jest przeprowadzanie profesjonalnego audytu dostępności. Dla przykładu, aby zweryfikować, czy dany serwis internetowy spełnia chociaż podstawowe standardy dostępności, trzeba przetestować stronę np. w zakresie łatwości obsługi przez osoby słabowidzące oraz możliwości obsługi przez osoby niewidome.

Zapewnianie alternatywnych środków dostępu oznacza, że organizacje podejmują działania w zakresie umożliwiania swobodnego dostępu do korzystania ze swoich produktów czy usług dla wszystkich, w tym osób z niepełnosprawnościami, czyli np. zamieszcza opis alternatywny w serwisie internetowym, aby opisać co przedstawia umieszczona w artykule grafika lub zdjęcie.

Pomoc w zakresie obsługi dla osób ze szczególnymi potrzebami może polegać np. zapewnieniu w placówce bankowej tłumacza języka migowego, który wspiera osoby niedosłyszące, czy niesłyszące w kontakcie z pracownikami w obszarze bieżącej obsługi, czy sprzedaży nowych produktów.

Publikowanie dostępnych informacji rozumiane jest jako zamieszczanie treści w serwisach internetowych, czy social mediach, które uwzględniają indywidualne potrzeby różnych osób, umożliwiając swobodne zapoznanie się z nimi. Np. umieszczane są treści alternatywne, opublikowane filmy posiadają napisy,  czy też treści spełniają wymagania standardu WCAG wobec kontrastu.

Zapewnia się różne formy możliwości komunikacyjnych, przy uwzględnieniu indywidualnych potrzeb ludzi. Np. oprócz możliwości rozmowy telefonicznej z konsultantem poprzez infolinię danej organizacji, umożliwia ona kontakt poprzez inne kanały komunikacji, takie jak: e-mail, chat czy sms.

Zapewnienie dostępności architektonicznej miejsca oznacza, że lokalizacje, placówki czy biura danej organizacji posiadają rozwiązania budowlane, techniczne dzięki którym mogą z nich swobodnie skorzystać osoby z indywidualnymi potrzebami. Np. osoba poruszająca się na wózku może skorzystać z podjazdu oraz ma wystarczająco dużo miejsca w punkcie sprzedaży aby mogła samodzielnie się w nim poruszać oraz skorzystać z oferowanych usług czy dokonać zakupu produktów. Wymogi dotyczące dostępności architektonicznej zostały szczegółowo wskazane w ustawie z dnia 19 lipca 2019 r. o zapewnianiu dostępności osobom ze szczególnymi potrzebami.

Dynamiczny rozwój oraz rozpowszechnienie się Internetu na świecie spowodowały zwrócenie uwagi wielu organizacji na fakt, że nie wszyscy ludzie mogą w takim samym stopniu skorzystać z jego zasobów. W odpowiedzi na tą potrzebę, organizacja W3C stworzyła Web Content Accessibility Guidelines, czyli zalecenia dotyczące tworzenia dostępnych serwisów internetowych. WCAG to zbiór wytycznych, które wskazują, jak powinna zostać zaprojektowana strona internetowa, aby była łatwa w odbiorze dla osób ze specjalnymi potrzebami.

Audyt ekspercki oznacza przeprowadzenie badania strony internetowej, czy aplikacji mobilnej przez osoby o szczególnych kompetencjach tj. posiadających wiedzę i umiejętności w zakresie programowania oraz tworzenia stron internetowych i aplikacji, zgodnych z wymogami wskazanymi w standardzie WCAG. Nieodłącznym elementem takiego badania jest badanie z użytkownikami o szczególnych potrzebach. W ramach audytu może być wykorzystana metoda oceny dostępności cyfrowej strony internetowej zgodnie z zasadami WCAG 2.1, opracowana przez Ekspertów Fundacji Widzialni.

Dynamiczny rozwój oraz rozpowszechnienie się Internetu na świecie spowodowały zwrócenie uwagi wielu organizacji na fakt, że nie wszyscy ludzie mogą w takim samym stopniu skorzystać z jego zasobów. W odpowiedzi na tą potrzebę, organizacja W3C stworzyła Web Content Accessibility Guidelines, czyli zalecenia dotyczące tworzenia dostępnych serwisów internetowych. WCAG to zbiór wytycznych, które wskazują, jak powinna zostać zaprojektowana strona internetowa, aby była łatwa w odbiorze dla osób ze specjalnymi potrzebami.

Audyt ekspercki oznacza przeprowadzenie badania strony internetowej, czy aplikacji mobilnej przez osoby o szczególnych kompetencjach tj. posiadających wiedzę i umiejętności w zakresie programowania oraz tworzenia stron internetowych i aplikacji, zgodnych z wymogami wskazanymi w standardzie WCAG. Nieodłącznym elementem takiego badania jest badanie z użytkownikami o szczególnych potrzebach. W ramach audytu może być wykorzystana metoda oceny dostępności cyfrowej strony internetowej zgodnie z zasadami WCAG 2.1, opracowana przez Ekspertów Fundacji Widzialni.

Dynamiczny rozwój oraz rozpowszechnienie się Internetu na świecie spowodowały zwrócenie uwagi wielu organizacji na fakt, że nie wszyscy ludzie mogą w takim samym stopniu skorzystać z jego zasobów. W odpowiedzi na tą potrzebę, organizacja W3C stworzyła Web Content Accessibility Guidelines, czyli zalecenia dotyczące tworzenia dostępnych serwisów internetowych. WCAG to zbiór wytycznych, które wskazują, jak powinna zostać zaprojektowana strona internetowa, aby była łatwa w odbiorze dla osób ze specjalnymi potrzebami.

Audyt ekspercki oznacza przeprowadzenie badania strony internetowej, czy aplikacji mobilnej przez osoby o szczególnych kompetencjach tj. posiadających wiedzę i umiejętności w zakresie programowania oraz tworzenia stron internetowych i aplikacji, zgodnych z wymogami wskazanymi w standardzie WCAG. Nieodłącznym elementem takiego badania jest badanie z użytkownikami o szczególnych potrzebach. W ramach audytu może być wykorzystana metoda oceny dostępności cyfrowej strony internetowej zgodnie z zasadami WCAG 2.1, opracowana przez Ekspertów Fundacji Widzialni.

Dynamiczny rozwój oraz rozpowszechnienie się Internetu na świecie spowodowały zwrócenie uwagi wielu organizacji na fakt, że nie wszyscy ludzie mogą w takim samym stopniu skorzystać z jego zasobów. W odpowiedzi na tą potrzebę, organizacja W3C stworzyła Web Content Accessibility Guidelines, czyli zalecenia dotyczące tworzenia dostępnych serwisów internetowych. WCAG to zbiór wytycznych, które wskazują, jak powinna zostać zaprojektowana strona internetowa, aby była łatwa w odbiorze dla osób ze specjalnymi potrzebami.

Audyt ekspercki oznacza przeprowadzenie badania strony internetowej, czy aplikacji mobilnej przez osoby o szczególnych kompetencjach tj. posiadających wiedzę i umiejętności w zakresie programowania oraz tworzenia stron internetowych i aplikacji, zgodnych z wymogami wskazanymi w standardzie WCAG. Nieodłącznym elementem takiego badania jest badanie z użytkownikami o szczególnych potrzebach. W ramach audytu może być wykorzystana metoda oceny dostępności cyfrowej strony internetowej zgodnie z zasadami WCAG 2.1, opracowana przez Ekspertów Fundacji Widzialni.

Efektem przeprowadzonego przez wyspecjalizowanego eksperta audytu jest lista uchybień WCAG. Ponadto, w raporcie poaudytowym powinien znaleźć się zestaw wytycznych i rekomendacji, wobec tego w jaki sposób dana organizacjia może naprawić zlokalizowane blędy. Po wprowadzeniu poprawek wskazanych przez audytora, zwyczajowo przeprowadza się drugie badanie, określane reaudytem, w celu sprawdzenia, czy rekomendowane zmiany zostały wprowadzone poprawnie.

Efektem przeprowadzonego przez wyspecjalizowanego eksperta audytu jest lista uchybień WCAG. Ponadto, w raporcie poaudytowym powinien znaleźć się zestaw wytycznych i rekomendacji, wobec tego w jaki sposób dana organizacjia może naprawić zlokalizowane blędy. Po wprowadzeniu poprawek wskazanych przez audytora, zwyczajowo przeprowadza się drugie badanie, określane reaudytem, w celu sprawdzenia, czy rekomendowane zmiany zostały wprowadzone poprawnie.

Efektem przeprowadzonego przez wyspecjalizowanego eksperta audytu jest lista uchybień WCAG. Ponadto, w raporcie poaudytowym powinien znaleźć się zestaw wytycznych i rekomendacji, wobec tego w jaki sposób dana organizacjia może naprawić zlokalizowane blędy. Po wprowadzeniu poprawek wskazanych przez audytora, zwyczajowo przeprowadza się drugie badanie, określane reaudytem, w celu sprawdzenia, czy rekomendowane zmiany zostały wprowadzone poprawnie.

Efektem przeprowadzonego przez wyspecjalizowanego eksperta audytu jest lista uchybień WCAG. Ponadto, w raporcie poaudytowym powinien znaleźć się zestaw wytycznych i rekomendacji, wobec tego w jaki sposób dana organizacjia może naprawić zlokalizowane blędy. Po wprowadzeniu poprawek wskazanych przez audytora, zwyczajowo przeprowadza się drugie badanie, określane reaudytem, w celu sprawdzenia, czy rekomendowane zmiany zostały wprowadzone poprawnie.

Oznacza to np. czy zamieszczone w serwisach internetowych filmy posiadają napisy, audiodeskrypcję, transkrypcję lub też czy jest zapewniony tłumacz języka migowego.

Oznacza to, że publikowane w serwisach internetowych treści są przygotowywane przez przeszkolonych w zakresie standardu WCAG redaktorów. Np. umieszczane są treści alternatywne, opublikowane filmy posiadają napisy, czy też treści spełniają wymagania standardu WCAG wobec kontrastu lub np. czy treści są napisane wystarczająco dużą czcionką oraz czy zastosowana czcionka nie posiada ozdobników.

Osoby redagujące i publikujące artykuły oraz treści w serwisach internetowych są przeszkolone oraz mają wiedzę z zakresu standardu WCAG i posiadają praktykę wobec tego, jak tworzyć dostępne tresci. Aby mieć pewność, że redaktorzy w naszej organizacji spełniają te wymogi, warto zadbać o przeszkolenie personelu u dostawcy, który profesjonalnie zajmuje się przekazywaniem i weryfikowaniem wiedzy w tym zakresie. Agenda takiego szkolenia zawiera niezbędny zakres teoretyczny, opracy na wymogach prawnych (w tym WCAG) ale również zakres praktyczny, dzięki którym osoby biorące udział w warsztatch są w stanie szybko przyswoić wiedzę oraz samodzielnie działać w zakresie dostępności w ramach firm, dla których pracują.

Deklaracja dostępności to opis dostępności podmiotu publicznego dla osób z niepełnosprawnościami. Informuje te osoby o rozwiązaniach, ale też problemach, jakie spotkają na stronie internetowej, w aplikacji mobilnej i budynkach danego podmiotu publicznego. Od 23 września 2020 r. taka deklaracja jest obowiązkowa dla każdej strony internetowej, a od 23 czerwca 2021 r. dla każdej aplikacji mobilnej, która należy do podmiotu publicznego. Obowiązek ten wynika z Ustawy z 4 kwietnia 2019 r. o dostępności cyfrowej stron internetowych i aplikacji mobilnych podmiotów publicznych.

Audyt powinien obejmować co najmniej:

1. wejścia do budynku,
2. recepcje,
3. komunikację pionową i poziomą,
4. przestrzenie ogólnodostępne,
5. przestrzenie biurowe,
6. węzły sanitarne,
7. sale konferencyjne,
8. stołówki.

Weryfikacja pod kątem dostępności polega co najmniej na:

1. sprawdzeniu na ile rozwiązania architektoniczne i stan obecny budynków, spełniają kryteria dostępności dla osób ze szczególnymi potrzebami, w tym w szczególności osób z niepełnosprawnościami,
2. zidentyfikowaniu faktycznych barier i ograniczeń w dostępności,
3. określeniu mocnych i słabych stron istniejących rozwiązań,
4. sprawdzeniu możliwości wprowadzenia rozwiązań zapewniających (na zasadzie uniwersalnego projektowania)/poprawiających (racjonalne usprawnienia) stopień dostępności obiektów.

Obiekty są oceniane pod kątem dostępności dla:

1. osób z niepełnosprawnościami ruchowymi, w tym poruszających się na wózkach inwalidzkich,
2. osób z dysfunkcjami wzroku,
3. osób z dysfunkcjami słuchu,
4. osób z innymi niepełnosprawnościami,
5. osób z czasową niepełnosprawnością,
6. kobiet w ciąży,
7. osób z wózkami dziecięcymi,
8. osób starszych.

Podstawą do przeprowadzenia weryfikacji dostępności są przepisy Ustawy Prawo Budowlane z 7 lipca 1994 r. wraz z przepisami wykonawczymi w postaci Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z 12 kwietnia 2002 r.

1. zapewnienie wolnych od barier poziomych i pionowych przestrzeni komunikacyjnych budynków. Należy dążyć do minimalizowania konieczności poruszania się w pionie (między piętrami). W kwestiach komunikacyjnych należy zadbać o takie aspekty, jak:
   1. możliwie szerokie korytarze bez zbędnych przeszkód architektonicznych. Choć minimalne szerokości wynikają z przepisów przeciwpożarowych (gdzie szerokość jest uzależniona od liczby osób przebywających na danej kondygnacji), zaleca się, by korytarze miały szerokość niemniejszą niż 1,5 m, a optymalnie – co najmniej 2 m,
   2. schody pomiędzy kondygnacjami posiadają antypoślizgową nawierzchnię, poręcze po obu stronach, a także pierwszy i ostatni stopień w biegu są oznaczone w sposób kontrastowy względem powierzchni schodów – np. na biało lub żółto dla schodów z ciemnego materiału, na czarno dla schodów z jasnego materiału (zarówno kolorystycznie, jaki dotykowo). Schody są oświetlone w taki sposób, aby poszczególne stopnie były dobrze widoczne,
   3. oświetlenie części komunikacyjnych nie powoduje powstawania ostrych i kontrastowych cieni, a także nie powoduje olśnienia jest rozproszone. Nie wolno stosować podświetlaczy/reflektorów w posadzce skierowanych bezpośrednio do góry.
2. instalację urządzeń lub zastosowanie środków technicznych i rozwiązań architektonicznych w budynku, które umożliwiają dostęp do wszystkich pomieszczeń, z wyłączeniem pomieszczeń technicznych, Jeżeli obiekt posiada wiele kondygnacji to idealnym rozwiązaniem są windy (co oczywiście nie zawsze jest możliwe z przyczyn technicznych). Dojście do wind powinno być oznaczone zarówno w systemie informacji o budynku, jak i ich bezpośrednim otoczeniu. Windy powinny mieć takie parametry, aby mogły z nich korzystać osoby na wózkach, a także osoby z wadami wzroku. W niektórych przypadkach, jeśli nie ma innej możliwości, można zapewnić dostęp alternatywny, polegający na przykład na organizacji punktu obsługi na parterze budynku. Dostęp alternatywny w tym przypadku dotyczyć będzie jednak jedynie klienta instytucji, dla potencjalnego pracownika takie rozwiązanie nie jest dopuszczalne (organizacja miejsca pracy na jedynej dostępnej kondygnacji). Winda powinna spełniać co najmniej wymagania wynikające z obowiązujących przepisów prawa. - stosowanie ułatwień do pokonywania schodów (np. rampy, przenośne podjazdy).
3. zapewnienie informacji na temat rozkładu pomieszczeń w budynku, co najmniej w sposób wizualny i dotykowy lub głosowy,
4. zapewnienie wstępu do budynku osobie korzystającej z psa asystującego, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 426, 568 i 875),
5. zapewnienie osobom ze szczególnymi potrzebami możliwości ewakuacji lub ich uratowania w inny sposób.

1. zapewnienie informacji na temat rozkładu pomieszczeń w budynku, co najmniej w sposób dotykowy lub głosowy, - zastosowanie kontrastowych barw pomiędzy podłogą a ścianami, a także drzwiami wejściowymi do pomieszczeń pozwala na łatwiejszą nawigację osobom słabowidzącym, - drzwi (numery) do pomieszczeń oznaczone w sposób kontrastowy (np. ciemne cyfry i litery na jasnym tle drzwi)wobec przestrzeni, na której się znajdują. Zaleca się również oznakowanie drzwi do poszczególnych pomieszczeń w sposób wypukły, np. tabliczkami z informacjami w alfabecie Braille’a lub druku wypukłym.
2. zapewnienie wstępu do budynku osobie korzystającej z psa asystującego, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 426, 568 i 875), - schody pomiędzy kondygnacjami posiadają antypoślizgową nawierzchnię, poręcze po obu stronach, a także pierwszy i ostatni stopień w biegu są oznaczone w sposób kontrastowy względem powierzchni schodów – np. na biało lub żółto dla schodów z ciemnego materiału, na czarno dla schodów z jasnego materiału (zarówno kolorystycznie, jaki dotykowo). Schody są oświetlone w taki sposób, aby poszczególne stopnie były dobrze widoczne, - oświetlenie części komunikacyjnych nie powoduje powstawania ostrych i kontrastowych cieni, a także nie powoduje olśnienia jest rozproszone. Nie wolno stosować podświetlaczy/reflektorów w posadzce skierowanych bezpośrednio do góry.
3. zapewnienie osobom ze szczególnymi potrzebami możliwości ewakuacji lub ich uratowania w inny sposób.

Wszelkie przeszkody i elementy wyposażenia przestrzeni należy umieszczać poza główną przestrzenią komunikacyjną. Najlepiej, jeżeli wszystkie elementy wyposażenia przestrzeni nie wykraczają poza jedną, ściśle określoną linię. Żadne elementy wyposażenia przestrzeni, zarówno zewnętrznej, jak i wewnętrznej, nie mogą ograniczać minimalnej wymaganej szerokości drogi komunikacyjnej ani przestrzeni manewrowej.

Szerokość biegu schodów nie może być mniejsza niż 80 cm. W ramach jednej kondygnacji należy unikać zmian poziomów, szczególnie niebezpieczne jest stosowanie pojedynczego stopnia. Minimalne wymiary ciągów pieszych i korytarzy: szerokość wszystkich ciągów komunikacyjnych nie może być mniejsza niż 120 cm. Dopuszczalne jest zmniejszenie tej szerokości do 90 cm na odcinku nie większym niż 150 cm.

Szerokość ciągów komunikacyjnych należy mierzyć po odjęciu przestrzeni zajmowanej przez umeblowanie znajdujące się na danym ciągu komunikacyjnym oraz w pobliżu miejsc siedzących, również po odjęciu przestrzeni zajmowanej przez nogi osób siedzących.

Tablice informacyjne, strzałki kierunkowe, inne oznaczenia.

Tyflomapa, plan pomieszczeń.

Infokiosk, nagranie audio, beacony, ewentualnie jest upoważniony pracownik, do którego obowiązków należy udzielanie informacji klientom.

Art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz.426 z późn. zm.) definiuje psa asystującego jako odpowiednio wyszkolonego i specjalnie oznaczonego psa, w szczególności psa przewodnika osoby niewidomej lub niedowidzącej oraz psa asystenta osoby niepełnosprawnej ruchowo, który ułatwia osobie niepełnosprawnej aktywne uczestnictwo w życiu społecznym.

Zgodnie z art. 20a ww. ustawy osoba niepełnosprawna wraz z psem asystującym ma prawo wstępu do obiektów użyteczności publicznej, w szczególności do:

- budynków i ich otoczenia przeznaczonych na potrzeby administracji publicznej, wymiaru sprawiedliwości, kultury, oświaty, szkolnictwa wyższego, nauki, opieki zdrowotnej, opieki społecznej i socjalnej, obsługi bankowej, handlu, gastronomii, usług, turystyki, sportu, obsługi pasażerów w transporcie kolejowym, drogowym, lotniczym, morskim lub wodnym śródlądowym, świadczenia usług pocztowych lub telekomunikacyjnych oraz innych ogólnodostępnych budynków przeznaczonych do wykonywania podobnych funkcji, w tym także budynków biurowych i socjalnych, - do parków narodowych i rezerwatów przyrody, na plaże i kąpieliska. Uprawnienie to przysługuje również w środkach transportu kolejowego, drogowego, lotniczego i wodnego oraz w innych środkach komunikacji publicznej.

Wg danych EUROSTAT nawet 20% społeczeństwa to osoby z różnego rodzaju niepełnosprawnościami. Nie każdą widać na pierwszy rzut oka, nie wszystkie utrudniają w znaczonym stopniu ewakuację, ale każdą z nich należy uwzględnić podczas ćwiczeń i przygotowania indywidualnych planów ewakuacji.

W przypadku wystąpienia zagrożenia wymagającego ewakuacji z budynku osób z różnymi niepełnosprawnościami, możemy wyróżnić główne problemy, których mogą doświadczyć przedstawiciele poszczególnych grup osób z niepełnosprawnościami.

Niepełnosprawność wzroku:

1. użytkownik nie może zobaczyć bezpośredniego zagrożenia w postaci dymu, płomieni,
2. brak możliwości zobaczenia świetlnych oznaczeń alarmowych,
3. brak możliwości samodzielnej reakcji na zagrożenie, którego nie słychać np. zwisające kable, spadające elementy wyposażenia/konstrukcji,
4. brak przeszkolenia w zakresie ewakuacji i BHP,
5. brak możliwości poruszania z użyciem dotyku lub echolokacji.

Niepełnosprawność słuchu:

1. brak możliwości usłyszenia sygnału alarmowego, wołania,
2. utrudnienia w komunikacji z osobą ewakuującą (najczęściej ratownicy nie posługują się Polskim Językiem Migowym),
3. utrudniony kontakt w wypadku zadymienia lub zaciemnienia.

Niepełnosprawności intelektualne:

1. kłopoty ze zrozumieniem poleceń wydawanych przez osoby kierujące ewakuacją,
2. strach przed nieznanymi osobami,
3. ukrywanie się w sytuacji zagrożenia,
4. ciekawość nowej sytuacji mogąca prowadzić do chęci jej poznania.

Niepełnosprawność ruchu:

1. brak możliwości/utrudnienia w samodzielnym poruszaniu się i opuszczeniu budynku,
2. konieczność używania specjalistycznego sprzętu lub oczekiwania na ratowników (Straż Pożarną),
3. konieczność wyboru odpowiedniej drogi ewakuacji,
4. spastyka (mimowolny, niekontrolowany skurcz mięśni mogący stanowić zagrożenie dla ratowników). ­
5. częściowy lub całkowity brak stabilizacji mogący znacznie utrudnić transfer i zachowanie bezpiecznej pozycji podczas ewakuacji np. na wózku ewakuacyjnym.

Formy wsparcia, jakich mogą potrzebować osoby z niepełnosprawnościami:

1. powiadomienie o wystąpieniu zagrożenia,
2. pomoc w odnalezieniu drogi ewakuacyjnej,
3. pomoc w samodzielnym opuszczeniu budynku (wyprowadzenie),
4. opuszczenie budynku z użyciem specjalistycznego sprzętu ewakuacyjnego.

Audyt dostępności informacyjno-komunikacyjnej to ocena i sprawdzenie, czy osoby z niepełnosprawnością wzroku i słuchu mogą swobodnie i samodzielnie wejść i poruszać się po budynku, po danej przestrzeni, skorzystać z usług czy produktów.

Audyt powinien obejmować co najmniej:

1. wejścia do budynku,
2. recepcje,
3. komunikację pionową i poziomą,
4. przestrzenie ogólnodostępne,
5. przestrzenie biurowe,
6. węzły sanitarne,
7. sale konferencyjne,
8. stołówki,
9. informacja wewnątrz budynku (gabloty, tablice informacyjne, oznaczenia pomieszczeń, itp.)

Weryfikacja pod kątem dostępności polega co najmniej na:

1. sprawdzeniu na ile rozwiązania informacyjne i komunikacyjne, spełniają kryteria dostępności dla osób ze szczególnymi potrzebami, w tym w szczególności osób z niepełnosprawnościami,
2. zidentyfikowaniu faktycznych barier i ograniczeń w dostępności,
3. określeniu mocnych i słabych stron istniejących rozwiązań,
4. sprawdzeniu możliwości wprowadzenia rozwiązań zapewniających (na zasadzie uniwersalnego projektowania)/poprawiających (racjonalne usprawnienia) stopień dostępności.

Obiekty są oceniane pod kątem dostępności dla: osób z dysfunkcjami wzroku; osób z dysfunkcjami słuchu; osób z innymi niepełnosprawnościami; osób z czasową niepełnosprawnością; osób starszych.

Usługa tłumacza języka migowego umożliwia osobom posługującym się polskim językiem migowym porozumienie się z pracownikami organizacji, zapoznanie się z informacjami pisemnymi czy z działalnością organizacji.

Zapewnienie usługi tłumacza języka migowego może być realizowane zdalnie, za pomocą laptopa/tabletu/smartfona z dostępem do Internetu albo na miejscu - zaproszenie osoby tłumacza języka migowego do organizacji w celu tłumaczenia rozmowy z pracownikiem.

W szczególności pętle indukcyjne, systemy FM lub urządzenia oparte o inne technologie, których celem jest wspomaganie słyszenia.

1. pętla indukcyjna – urządzenie, które zmienia dźwięk na fale elektromagnetyczne i w ten sposób dostarcza go do aparatu słuchowego. Ułatwia słyszenie i rozróżnianie mowy,
2. system FM – działa podobnie jak pętla, tylko jako nośnik dźwięku wykorzystywane są fale radiowe,
3. system IR – tu rolę nośnika dźwięku pełni podczerwień,
4. system Bluetooth – działa podobnie jak bezprzewodowy zestaw głośnomówiący.

W postaci dostępnej informacji na stronie www, nagrania treści w polskim języku migowym oraz informacji w tekście łatwym do czytania (ETR).

Dostępna informacja na stronie www - informacja, która może zostać odczytana przez programy asystujące dla osób z niepełnosprawnością wzroku. Nagranie treści w polskim języku migowym - dla części osób głuchych język polski jest językiem obcym. Nie zawsze rozumieją one informacje przekazywane na piśmie. Potrzebują możliwości komunikacji w polskim języku migowym (PJM). ETR - to sposób przedstawiania informacji w postaci tekstu i uzupełniającej grafiki. Kto korzysta z ETR? Osoby z niepełnosprawnością intelektualną w stopniu lekkim i umiarkowanym. Pozwala on na lepsze zrozumienie otaczającego świata i ułatwia występowanie w swoim imieniu.

Może być potrzebny powiększony tekst dla osoby słabowidzącej lub gotowość do komunikacji przy pomocy tablicy z literami dla kogoś, kto nie mówi. Może być potrzebna możliwość przesłania SMS-a lub e-maila. Np. w komunikacji, korespondencji z interesariuszami na ich prośbę zastosowanie zwiększonej czcionki we wzorcach umownych, regulaminach, dokumentach, itp.